Źródła zgodnie ten niespokojny czas dzielą na trzy etapy. Trzy były też główne stronnictwa wzajemnie się zwalczające. Pierwsze z nich tworzył Krateros z Cylicji, Lizymach z Tracji i Peiton, satrapa medyjski. Drugie składało się z Leonnatosa znad Hellespontu, Antypatra, strategosa Macedonii i Ptolomeusza, późniejszego Sotera. Ostatnie, nie mniej świetne, utworzyli Antygon z Frygii, Eumenes Grek i Perdikas przebywający w Babilonii.
Początek był niepozorny – stronnictwo egipsko-macedońskie postanowiło rozszerzyć swoje wpływy na południe – zapewne aby połączyć odległe prowincje na większą chwałę królestwa macedońskiego. Marzenie to nie miało się jednak nigdy spełnić, bowiem dziki Lizymach, jeszcze nim Antypater opuścił Pellę z wiernymi oddziałami, zdołał już obsadzić własnym garnizonem jedno z miast tesalskich. Antypater wyruszył więc do Tesalii, aby umocnić macedońskie władztwo – na to czyhał już nieobliczalny Trak, który wpadł do Macedonii i zlikwidował pograniczny garnizon Antypatra.
Już wtedy wiadomo było, że sprzysiężenia Kraterosa, Lizymacha i Peitona był to związek wichrzycieli i awanturników. W Azji bowiem, w Mezopotamii, pomimo pertraktacji z Perdikasem spędzającym czas na rozmowach z opiekunami następcy tronu przebywającego w Damaszku i Eumenesem, Krateros uderza na niczego nie spodziewającego się Eumenesa – ten biedny sekretarz Aleksandra ledwo zdołał zbiec przed nadciągającym wojskiem do sobie lojalnych żołnierzy.
Tym samym rozpoczęła się długa bratobójcza walka pomiędzy Macedończykami.
Stronnictwo Kraterosa odsądzono od czci i wiary. Antypater i jego wojska, kierowane słusznym gniewem, zawrócił z Tesalii i rozbił Lizymacha. Później ruszył do Tracji, aby zabezpieczyć cieśninę Hellespontu. Jej drugi brzeg, dzięki działaniom Leonnatosa, miał już zabezpieczony – podówczas władca Hellespontyny przebywał już w Lidii, skąd zdradziecko zaatakował Antygona bawiącego w Karii. Niestety, wielki i zacny ten mąż życie postradał w bohaterskiej obronie! Długo jeszcze musiał czekać jego cień zanim pojawił się mściciel, jego własny syn, Demetriusz...
Gdy takie wydarzenia miejsce miały na zachodzie królestwa macedońskiego i w jego środku, na wschodzie buntownicze elementy pojawiły się w Babilonii – jedynie samo miasto utrzymano, dzięki przezornie pozostawionemu tam garnizonowi piechoty macedońskiej. Była to jednak dopiero zapowiedź mających nastąpić nieszczęść! Oto z Babilonu, jeszcze nie zdążyli kapłani zbudować wozu dla ciała Aleksandra, syna Zeusa Ammona, a ciało w cudowny sposób znikło! Jak jednak wytłumaczyć można fakt, iż rychło odnalazło się w posiadaniu nieopodal przebywającego Peitona? Mówiono o uratowaniu ciała z rąk perskich separatystów, lecz nie każdej plotce dawać należy wiarę.
W każdym razie Krateros połączył siły z Peitonem w Mezopotamii. Tak rozpoczął się drugi etap zmagań.
Najpotężniejszym stronnictwem był podówczas sojusz egipsko-macedoński, nie dziwi więc fakt, że widząc skąd wiatr wieje, pewien oficer z buntowniczej i bezbożnej Babilonii postanowił wykorzystać nadarzającą się okazję – tak oto Seleukos przyłączył się do Ptolomeusza i Antypatra. Otrzymał ów Seleukos odpowiedzialne zadanie ukorzenia niespokojnych wschodnich prowincji.
Tymczasem wojna w Azji Mniejszej trwała w najlepsze – oddziały frygijskie wzmocnili Eumenes i Perdikkas, pod których władztwo oddała się już Syria, Fenicja, Cylicja i Kojle Syria.
Wiele złego mówiono podówczas o Eumenesie, nie był on bowiem popularny u wojska macedońskiego – nie można jednak mu odmówić rozwagi wojennej. A oto co zrobił – wyruszył z Frygii do Hellespontyny aby spotkać się z oblegającym wtedy miasta bityńskie Antypatrem. Stanął on w pobliżu wojsk wodza z Macedonii, nie po to jednak, by spotkać się z nim na placu bitewnym lecz posłał zufanych ludzi do obozu Antypatra. Tam, złotem zapewne i obietnicami zdołał nakłonić część wojska swego przeciwnika do dezercji.
Chcąc zaradzić nieszczęściu, postanowiono wezwać na pomoc Leonnatosa z południowej Lidii – ten jednak nie dopłynął na północ – flota fenicka pokonała bowiem flotę macedońską i egipską w jednej bitwie. Odtąd los odwrócił swoje oblicze od stronnictwa Antypatra – którego niekiedy, oszczerczo zapewne, pomawiano o uzurpatorstwo.
W międzyczasie niestrudzony Lizymach i podążający za nim jak pies Peiton przebyli Kapadocję i zbliżyli się do Bitynii, gdzie wciąż znajdował się opuszczony przez bogów i ludzi Antypater. W tej trudnej sytuacji, wydawało się bowiem, że awanturniczy Trak, Med i Krateros zmówili się z Frygijczykami, Eumenes poczuł przypływ odwagi i wreszcie uderzył na strategosa Macedonii. Po zażartej bitwie, Antypater salwować się musiał ucieczką z niedobitkami.
Katastrofa goniła katastrofę. Gdy Lizymach znajdował się na północy, Krateros forsownym marszem docierał już do Egiptu – opuszczonego, bowiem Ptolomeusza wezwano do Azji Mniejszej. Samo słynne Memfis znalazło się pod oblężeniem. Zdradziecki Krateros nakłonił jakiegoś strażnika do otwarcia bram miasta, spisek jednak został ujawniony i, choć z wielkim trudem, ale odparto nagły atak. Wielkie zasługi położył w tym najemny garnizon, którego lojalność wynagrodziła konieczność płacenia mu żołdu. Poświęcenie obrońców Memfis dało czas Ptolomeuszowi na powrót z Azji i stoczenie bitwy pod miastem. Odsiecz jednak nie zdołała przerwać oblężenia, starcie bowiem można określić było w najlepszym razie jako nierozstrzygnięte – skutkiem czego w następnych miesiącach Memfis padło. Gdy zaś Krateros bił się z Ptolomeuszem, cała prowincja stanęła w ogniu otwartego buntu. Stronnictwo egipsko-macedońskie (teraz już tylko macedońskie) w następnych latach stracić też miało całkowicie wpływy w Azji Mniejszej.
W Europie wspomnieć należy jeszcze o niespodziewanym wypadzie armii greckiej z bezpiecznego leża na Cykladach do Tesalii. Atak dosłownie zmiótł z powierzchni ziemi dwie jednostki najemników greckich na żołdzie Antypatra.
Powracający do Azji Ptolomeusz zdołał rozbić siły dumnego Eumenesa oblegającego Leonnatosa w Lidii. Krótkie to jednak było zwycięstwo – nadeszły z Frygii bowiem następne oddziały, którym wojska byłych już wtedy władców Hellespontyny i Egiptu uległy.
W międzyczasie Lizymach, Peiton (i ciało Aleksandra) oblegli Pellę. Zaiste, Ptolomeusz słusznie został obwołany Zbawicielem, zdołał bowiem wojska tych awanturników rozbić i przejąć zarówno ciało Aleksandra Wielkiego jak i nieszczęśliwego Filipa III, którego ci okrutnicy zmusili do towarzyszenia sobie.
Ciało Aleksandra spoczęło w Pelli, tak zakończył się burzliwy okres walk. Przebąkiwano już o koronie dla Antypatra, niektórzy jednak twierdzili, że to wszystko jeszcze za mało i że nie jest on jeszcze godny tego zaszczytu. Zresztą starzec ten zmarł niedługo potem i zastąpił go niedorównujący mu umiejętnościami Kassander. Najpotężniejszym stronnictwem podówczas było stronnictwo Eumenesa i Perdikkasa – teraz oni stali się w następnych latach celem pomówień o tendecje uzurpowania sobie władzy królewskiej.
Trzeci etap zmagań był już dużo spokojniejszy. Sprzysiężenie wichrzycieli opanowało Egipt i wyruszyło nawet na Rodos, jednak nie zdołało zdobyć tej wyspy. Perdikkas zdobył zaś Cypr, syn zabitego Antygona zjednoczył zaś Azję Mniejszą.
Seleukos próbował ze zmiennym szczęściem podbić Medię, Babilonię, Suzę i Persydię – wciąż jednak wybuchały tam bunty.
Wspomnieć jeszcze należy o przekupstwie i zdobyciu przez Lizymacha Krety – bez żadnej walki; o podbiciu Epiru i kolejnej zdradzie Kraterosa, który podstępem zapragnął zawładnąć Fenicją, by Perdikkasowi wytrącić władzę nad szlakami Morza Śródziemnego. Na krótki czas mu się to udało, lecz... wszyscy już posnęli
Podziękowania dla graczy!
Kilka wyjaśnień – stronnictwo macedońskie zgromadziło najwięcej punktów praw do tronu, ale za mało, by uzyskać zwycięstwo automatyczne. Stronnictwo Perdikkasa zgromadziło najwięcej punktów zwycięstwa, ale za mało by... itd. Trochę zresztą nadpsuło krwi temu graczowi odebranie kontroli nad Fenicją.
Ponieważ jednak czas był bezlitosny, postanowiliśmy zakończyć rozgrywkę w tym miejscu, nieco już zmęczeni.
, więc pomyślałem sobie, że oryginalne powypadały, nie dały się włożyć ponownie i trzeba było postawić na samoróbki... ?
