W ciągu niedzieli zagrałem drugi raz w Sukcesorów i po raz pierwszy w Here I Stand.
O partii starożytnej dość powiedzieć, że grałem jako jeden z pięciu duetem Lizymach-Leonnatos. Żetonami piątego gracza były żetony z SPQR (grał nimi, jako właściciel, Leliwa). Mówiąc w skrócie, wygrał kto inny. Rozgrywka jednak wspominana była jeszcze przez parę dni, bowiem mój Lizymach oblegał w pewnym momencie Kelajnaj, stolicę Frygii. Antygon Aetiusa próbował ocalić swoje miasto, został jednak pokonany. Niestety, w wyniku walki poległ (śmiertelnie, dodajmy) Lizymach i został zastąpiony przez żeton pomniejszego dowódcy. Oblężenie wciąż trwało, gdy z dalekiego Wschodu przybył pod Kelajnaj Seleukos Aetiusa. Jego armia była przynajmniej o jedną trzecią silniejsza a w dodatku prowadził ze sobą Srebrne Tarcze. Ku swojemu zdziwieniu wyrzucił 1-1 na walkę, podczas gdy mój nieznany dowódca 6-6. Wygrałem i zdobyłem miasto. Pod koniec gry państwo mniejszego dowódcy obejmowało Trację, cieśniny Hellespontu, Hellespontynę, Lidię i Frygię. „Poczułem się jak ktoś zupełnie wyjątkowy”...
Pierwsza partia w HIS jest pamiętna zwłaszcza przez długi okres tłumaczenia zasad. Gra rozpoczęła się pod wieczór i RyTo grał Francją, Anders Hapsburgami (zmiękczam „p” przed „s”
). Jako początkujący gracz chciałem grać pokojowo, a tu zaczynam w stanie wojny z papiestwem i cesarzem Karolem V. Ja nie chcę! Gdy Karol ruszył oblegać neutralne Metz potraktowałem to jako akt agresji i zaatakowałem armię Andersa. Przegoniłem go, ale tylko aby samemu potem zostać przegoniony. W międzyczasie koncentrowałem siły w Bordeaux, aby zagrozić hiszpańskim posesjom przeciwnika. Zbrojenia Diuka Alwy zostały zakłócone kiepskimi sanitarnymi warunkami w jego obozie (moja karta). W pewnym momencie w Bordeaux pojawił się Karol Burbon ze swoim najemniczym wojskiem – oblegał on Nawarrę przed zimą ale nie udało się zdobyć miasta.
Ponieważ wojna z Andersem przeciągała się i nie dawała żadnego efektu, podpisano pokój zachowujący status quo. Pozostawała wojna z papiestwem.W międzyczasie Anglia podbiła Szkocję bez interwencji z mojej strony (dziś oceniam to jako błąd, ale czy pisałem już, że chciałem pokoju?). Montmorency w następnych latach przeszedł z wojskiem przez Alpy do Milanu, by tam przyjąć poselstwo od papieża. „Czego chce od nas legat Jego Świątobliwości? Khhhrrk!” Gdy zabrakło na tym łez padole Montomorency`ego, ofensywa w Italii stanęła w miejscu, podpisano zaraz pokój.
Potem wybuchła wojna z Anglią – liczna armia podbiła Rouen i więcej już nic nie osiągnęła. Franciszek I zamknął się w swojej stolicy i rozbudowywał swoje chateau (czy też może chateaux? Karty użył w każdym razie raz tylko) wraz z wojskiem broniącym Paryża. Wybuchły niepokoje społeczne z uwagi na wysokie podatki oraz kolejna wojna z Hapsburgami. Kolejna bitwa pod Metz skończyła się nagłym odejściem połowy wojska Franciszka I (najemnicy) i wzięciem króla Francji do niewoli. W tak zwanym międzyczasie protestanci zaczęli się rozprzestrzeniać po francuskim kraju. Paradoksalnie, gdy zabrakło króla, niepokoje uspokoiły się a katolicy zaczęli wyjeżdżać do Nowego Świata, gdzie powstały dwie kolonie – wkrótce rozbudowane o system plantacji. Nowa Francja więc kwitła, ale jak tu się cieszyć, gdy gra dobiegła końca? (Nie pamiętam, kto wygrał – Hapsburg?).
W pierwszej rozgrywce liga szmalkaldzka weszła w życie, gdy protestant opanował większość pól niemieckich, co dało mu spore fory.
Druga rozgrywka, która miała już miejsce w Zaczarowanym Kole podczas nieoficjalnej części imprezy, trwała całe dwa etapy. Tym razem grałem Turkami. W pierwszym etapie spłonął Luter wskutek debaty (papiestwo trafiło pięć albo więcej razy, zręczny ale nieszczęsny Luter ni razu), co doprowadziło reformację do sytuacji rodem z „Zielonego Teatrzyka” Gałczyńskiego, gdzie Ewa zjada rajskie jabłko w całości nie dając go Adamowi. „I co teraz będzie? Niedobrze, cała Biblia na nic”. Papiestwo osiągnęło pułap 24 pkt pod koniec drugiego etapu. Z mojej strony szło mi tak dobrze, że żałuję, że nie kontynuowałem. Węgry pobite, Buda i Belgrad zdobyte. Wiedeń z Ferdynandem w kieszeni. Wojsko przetrzebione ale sześć kart w trzecim etapie i trzy punkty kluczowe do wygrania gry.
Trzecia partia zachowana jest na zdjęciu już pokazanym. RyTo papieżem, JB Hapsburgiem, Anders Turcja. Gra toczyła się długo, koniec końców prowadziła Francja z Anglią (urodził się zdrowy Edward za drugą próbą). Papiestwo próbowało powstrzymać napór reformacji, przy czym wcześnie zagrana przez JB liga szmalkaldzka doprowadziła do powstania skarlałego państewka Profesa-Lutra. Gwoździem gry okazało się jednak blokowanie Turka przez karty papiesko-hapsburskie. Najpierw zdobyto Belgrad, w Budzie pojawił się jednak Jan Zapolya (w praktyce – Węgrów stało tam dwa razy więcej. Turek więc potrzebował czasu na zgromadzenie silniejszej armii. Wkrótce jednak wybuchły powstania janczarów i armia Sulejmana Wspaniałego musiała wracać na zimowe leże przez ziemie ogarnięte płomieniem buntu. Belgrad w końcu został jednak zdobyty.
Inną rzeczą o której wspomnę był konflikt papieża z Francją. Ponieważ Hapsburgowie zawarli szybki pokój, tron papieski był zagrożony. Osłonięty został jednak sojuszem z Karolem V. Francuzi jednak pod wodzą Montmorency`ego wkroczyli do Italii, gdzie oblegali długo ale z powodzeniem Florencję. Gdy zawarli sojusze z Wenecję i Genuą, papież poczuł się niepewnie i rozpoczął modlitwy do Ojca w niebiesiech. Wydana została ekskomunika na Franciszka I, która jednak nie zrobiła na nim wielkiego wrażenia. Można jednak zauważyć, że cztery wojska najemnicze, które rozpoczęły oblężenie Rawenny, z własnej woli odeszły spod miasta i ze służby francuskiej (karta Mercenaries Grow Restless). W Rzymie zamiast „De profundis” zaczęto śpiewać „Te Deum”. Ponieważ Francuz w międzyczasie za bardzo obrósł w piórka, powstała koalicja angielsko-hapsburska. Wojna jednak nie dała zdecydowanych efektów, w każdym razie papiestwo wynegocjowało pokój z Francją.
Zauważyć jeszcze należy, że Hapsburgowie w walce z Turkami w okolicach Wiednia wspomożeni zostali przez papieskich najemników szwajcarskich, odwołanie Sulejmana do Stambułu (Roxelana) oraz rebelię w Egipcie.
Na froncie walki o wiarę spalony został mizerny teolog Karlstadt. Herezja Profesa rozprzestrzeniła się jednak w Anglii za przyzwoleniem króla Henryka VIII-Aetiusa. W zamian króla obłożono ekskomuniką, podobnie jak tubę angielskiego protestantyzmu – Kranmera. Efekt był taki, że summa summarum nawet Londyn stał się katolicki, założono również w Europie kilka kolegiów jezuickich. Na marginesie, wskutek walk wojsk protestantów ze Świętym Cesarzem Rzymskiego Narodu Niemieckiego nawet Wittemberga i okolice stały się katolickie.
W międzyczasie jednak gracze rozpełzli się od stołu HIS i zmuszeni byliśmy zakończyć rozgrywkę.
(to jeszcze nie koniec całości, tylko drugiego odcinka)
.
), no i Zygfryd ze swoją marsową miną wyszedł jak prawdziwy Rzymianin :jupi: .
