Relacyjka z rozgrywki w SPQR
W sobotę umówiliśmy się w piątkę - Clagus, Bagu, Zygfryd, Profes i ja - na granie w SPQR. Ponieważ trzech spośród z nas zaczyna wędrówkę po scenariuszach GBoH, scenariusz wybraliśmy za ogólnym porozumieniem. Padło na Great Plains - bitwę, którą historycznie Publiusz Korneliusz Scypion wygrał pokonując pospiesznie zebrane wojsko Hazdrubala Gisgona. Wydawało mi się, że wynik naszych rozgrywek jest z góry przesądzony. Miało się okazać inaczej.
Pierwsza partia rozgrywała się pomiędzy czterema graczami, jak napisał powyżej Profes. Objąłem dowodzenie Kartagińczykami, Profes zaś otrzymał zadanie powstrzymanie zuchwałego Masynissy, zdrajcy Numidii. Fakt najlepiej świadczący o zaufaniu, jakim darzyłem mojego kolegę - otrzymał dwa razy mniej żetonów niż przeciwnik oraz jego wojska były gorszej jakości. Wywiązał się z tego zadania więcej niż należycie. Masynissa bowiem nie potrafił pomimo chyżości swoich kawalerzystów opanować naszej flanki.
Plan Rzymu był stosunkowo prosty - zaatakować ciężką piechotą legionową całą linię wojsk kartagińskich. Ponieważ armia Rzymu miała mniejsze "czoło" (pierwsza linia zajmowała mniejszą przestrzeń) niż przeciwnik Clagus wraz z Bagu zdecydował się rozwinąć własne szeregi niejako w jedną długą linię. Z tyłu postępowali triariusze w charakterze linii rezerwowej.
Póki co, bitwa rozpoczęła się na skrzydłach, gdzie stała kawaleria. Ciężka konnica ekwitów obawiała się mniej licznej - ale szybszej - kawalerii numidyjskiej Syfaksa. Wycofali się więc, przygotowując się do odparcia ataku od frontu. Ciężka konnica Profesa pogalopowała zaś śmiało w stronę Numidów Masynissy. Wódz ten zaś albo opił się winem, albo cierpiał na niestrawność po zjedzeniu rzymskich kiełbasek ku czci przyszłego, pewnego zwycięstwa - nie potrafił bowiem nijak opanować rozwijającej się sytuacji (nieudane rzuty na dodatkowe kolejki, nieudane rzuty na przechwytywanie kartagińskich dodatkowych kolejek). W związku z tym, konni Kartaginy bili się dzielnie z Numidami - nawet napadając na nich z boku i tyłu.
Kawaleria kartagińska na drugim skrzydle próbowała tymczasem walczyć przy wsparciu własnej piechoty, ale rezultaty były bardziej opłakane niż na skrzydle Profesa.
Prawdziwa bitwa rozegrała się w centrum, jak przystało na bitwy okresu republiki rzymskiej.
Pierwsi nadeszli welici. Linia procarzy Kartaginy wycofywała się stopniowo, wciągając przeciwnika coraz bliżej doborowej ciężkiej piechoty ustawionej właśnie w centrum. Welici z łatwością przepędzili i pozabijali procarzy, zaraz jednak musieli przeciwstawić się pancernemu walcowi (stosunek sił 3:1). Rezultat był łatwy do przewidzenia...
Piechota legionowa spadła najpierw na rekrutów spośród obywateli Kartaginy, zmiatając ich pierwszą linię niemal całkowicie w pierwszym natarciu. Druga linia, skoro zobaczyła co się święci, także poczęła porzucać szeregi.
W centrum jednak, gdzie stali pancerni Iberowie oraz Numidowie, Rzymianom nie szło już tak dobrze. Choć posłali tam kohorty weteranów, atak legionu stracił impet. Kontratak był zaś miażdżący. Moment przełomowy bitwy nastąpił w momencie (chi, chi), gdy Masynissa cierpiał na bolesny atak niekompetencji a (nie)wielki Scypion Korneliusz machał bezradnie rękami (również nieudane rzuty kostką). Iberowie, niemal wiernie stosując taktykę walki manipularnej, po kolei zmuszali do ucieczki kolejne kohorty.
Pierwsza linia pancernych powstrzymywała atak, druga uderzała w kontrataku, aby zaraz wraz z trzecią dobijać uciekających i atakować jeszcze broniących się Rzymian od boku. Rzeź była straszliwa, najlepsze kohorty padły w mgnieniu oka. Zdarzyło się nawet, że oddział welitów, którego ucieczka została powstrzymana przez wodza Rzymian, gdy znajdował się na tyłach swoich linii... w chwilę później walczyć musiał znów o swe życie z dwoma oddziałami ciężkich Iberów. Nie dotrzymali pola synowie wilczycy...
Bitwa zakończyła się w trzecim czy czwartym etapie nieprawdopodobnym jak dla mnie wynikiem punktowym. Dwie wyróżniłbym główne przyczyny tego stanu rzeczy. Pierwsza - "udany" manewr procarzami, który pozwolił na "załatwienie" małym kosztem welitów i jednocześnie przygotował centrum kartagińskie na przyjęcie uderzenia legionów. Druga - kohorta legionu może i ma niezłą jakość, może i świetnie walczy, ale jej stosunkowo mały rozmiar/liczebność jest jej słabą stroną. Gdy po drugiej stronie znajdują się żetony o wysokiej jakości i liczebności... rezultat może być katastrofalny.
Koniec końców, zbliżała się przerwa obiadowa i zasugerowałem kolejną rozgrywkę, aby nowoprzybyły Zygfryd mógł zagrać razem z nami.
Rozstawiliśmy ponownie ten sam scenariusz, tym razem Clagus ze mną jako doradcą po stronie Kartaginy kontra Profes i Zygfryd u Rzymian. Bagu odszedł do innych stołów i rozgrywek, zresztą za chwil kilka spotkali się z Profesem nad "Białym Orłem i Czerwoną Gwiazdą" w wersji testowej.
Druga bitwa była więc raczej dwuosobowa. Nie dojrzałem jej końca, jako że pociąg powrotny uniósł mnie z powrotem do Krakowa. Tym razem jednak Masynissa lepiej sobie poradził z rzutami i kiełbaskami. Legiony także miały więcej szczęścia i gdy wychodziłem, wyglądało na zwycięstwo Rzymu.
Mam nadzieję, że Clagus nie zniechęci się do gry po dwóch porażkach, napisze recenzję SPQR i spotkamy się jeszcze na stosunkowo mało zróżnicowanych pod względem terenu mapach GBoH - po tej czy po tamtej stronie.
Było bardzo miło spotkać się ze starymi znajomymi oraz poznać nowych kolegów. Niech nam się "chobbi" rozwija
Chwile popatrzyłem nie wdając się w szczegóły i namierzyłem...
. 
