Wracając do Marsjanina - uwaga na tzw. "spoilery".
Uwaga ogólna na początek - jak Ridley Scott nie stara się filozofować i epatować ateizmem to wychodzą mu dobre filmy. Marsjanin nie jest na pewno dziełem wybitnym, nie przejdzie do historii ani kina, ani twórczości samego Ridley'a jako szczególne wydarzenie, ale to naprawdę solidne kino. Kto lubi kosmiczne klimaty ten się nie zawiedzie, więc polecam, bo to jedna z ostatnich szans zobaczyć go na dużym ekranie.
Porównując Marsjanina z poprzednimi filmami o Marsie, trzeba powiedzieć, że ten jest zdecydowanie najlepszy, nie tylko ze względu na efekty specjalne, ale także dosyć solidne oparcie w nauce, realiach NASA i przede wszystkim dobre aktorstwo. Zarówno Mat Damon, Jeff Daniels jak i Sean Bean robią dobry kawałek roboty, nie wspominając o pozostałych członkach ekipy.
To także pierwszy dobry film, w którym Sean Bean nie ginie, tylko przechodzi na emeryturę i gra wesoło w golfa. Brawo Ridley - przełamałeś klątwę Seana!
(wiem, że w Jupiter Ascending też przeżywa, ale to nie był dobry film - nie liczy się).
Oczywiście historia jest bardzo hollywoodzka, pierwsze minuty to kryzys, potem nauka bohatera i walka, potem znowu duży kryzys, nawet kilka, potem ich przezwyciężenie, ostateczne starcie (z losem, z przeciwnościami) i zwycięstwo. Potrawa hollywoodzka do bólu, ale zrobiona tak dobrze, że ja takie potrawy lubię konsumować i mogę to robić bardzo często. Trzeba dużej sprawności, żeby z takiej historii zrobić dobre kino i to zasługa Ridley'a i całej ekipy.
Tak - kosmos był straszniejszy w Grawitacji, tak samotność była ciekawiej pokazana w doskonałym "Moon", wreszcie więcej o nauce mówiło się w Interstellar, ale wszystko tutaj połączono bardzo sprawnie, na tyle sprawnie, że po prostu oglądając film ciągle zadajemy sobie pytanie: czy mu się uda? Co jeszcze się zdarzy?
Dobrym porównaniem niech będzie muzyka. W takim Interstellar Hans Zimmer potrafił zaszarżować. Niektórzy nawet wyśmiewali się z jego długi organowych partii, które brzmiały jakby zasnął na klawiaturze. Mimo wszystko muzyka sięgała prawie poziomu Odysei Kosmicznej. Harry Gregson Williams szarżował znacznie mniej, jego muzyka nie jest taka pompatyczna, nie stanowi sama w sobie wartości, ot doskonale towarzyszy obrazowi, budując klimat, napięcie. I cały film jest jak muzyka Gregsona - to po prostu całkiem przyzwoite dzieło, dla fanów kosmosu pozycja obowiązkowa. Inni mogą sobie podarować.
To teraz pora czekać na kolejnego Prometeusza.
PS. Jeszcze jedna uwaga - film jest też dużą pochwałą nauki i naukowców, nie robiąc tego w nachalny sposób. Bardzo wymowny jest ostatni monolog Damona przed studentami o matematyce i rozwiązywaniu problemów.
PS2. Najlepszym filmem o kosmosie i tak dalej zostaje Apollo 13, zaraz potem Grawitacja. Myślę, że Marsjanin trafi jednak do mojego prywatnego "top 10". Zakładając jednak, że SF w stylu Star Trek, Independence Day, Star Wars itd, to jednak zupełnie inna kategoria
