Już odpowiadam.
1. Zaokrąglanie liczb. Dobrze rozumujesz. Tabele są skonstruowane tak, że te dalsze kolumny są z coraz większymi "odstępami". Jest to świadomy i celowy zabieg. Więcej o tym przy innej okazji. Dobrze zaokrągliłeś w podanym przykładzie. Ponieważ w tabeli są stosunki 5:1 oraz 8:1 to stosunki do 6,5:1 zaokrągla się do bliższej kolumny czyli 5:1, a od 6,51:1 już do 8:1.
2. Połówkowe punkty siły zaokrąglamy w górę, czyli jak oddział poniósł stratę 0,5 PS i ma np. 3,5 PS to traktowany jest zawsze tak jakby miał 4 PS itd. To ma uprościć wszelkie obliczenia, bo jak potem mamy modyfikacje siły to operowanie na wartościach z połówkami byłoby zbyt makabryczne. To robimy zawsze na początku. Z automatu.
Natomiast ta zasada o zaokrąglaniu, która jest w 3.5 dotyczy zaokrąglania siły przy różnych modyfikacjach, np. jak będziesz miał oddział o sile 5 i będzie modyfikacja, która Ci mówi, że oddział walczy 1/2 siły, to masz 5:2=2,5 czyli po zaokrągleniu (w dół) 2.
To są dwie różne zasady.
3. Kontrszarża jest rodzajem ataku, bo jednostka kontrszarżująca jest jednostką atakującą, a przepis mówi o tym, że oddziały uciekające nie mogą atakować, więc kontrszarża się w tym zawiera. Natomiast "jednostka szarżująca" została tam wymieniona ze względu na to, że taka jednostka ma specjalne cechy - chodzi o to, że podczas ruchu może ignorować strefy kontroli wrogiej piechoty i kawalerii. Zgodnie z punktem 12.1.2 do kontrszarży mają odpowiednie zastosowanie przepisy o szarży, tak że nie było potrzeby jej wymieniać. Wynika to także z samego opisu kontrszarży, która jest w pewnym sensie szarżą wykonywaną w fazie przeciwnika, jak to ujmuje 12.1.1:
Kontrszarża umożliwia kawalerii szarżowanie jednocześnie z kawalerią przeciwnika oraz atakowanie jednostek wykonujących ruch przed jej frontem. Z tego co pamiętam, w którejś z wcześniejszych wersji zasad w tym przepisie była wymieniona jednostka szarżująca, ale potem uznałem to za zbędne.
4. W wyniku ostrzału można wyeliminować oddział w stanie ucieczki zadając mu straty (w punktach siły), a także przez to, że oddział taki wykonując ucieczkę przez wrogie strefy kontroli też ponosi od tego straty. Natomiast ostrzelanie skuteczne oddziału nie powoduje samo w sobie jego eliminacji, jak to bywa w niektórych grach planszowych.
5. Oddalanie się uciekających oddziałów od wroga - tutaj byłbym elastyczny, tzn. w wielu grach obowiązują ścisłe zasady, które starają się precyzyjnie regulować takie ruchy, i zwykle za sprawą tej ścisłości te zasady zawodzą. Stąd intencjonalnie nie starałem się tego ściśle precyzować. Idealne rozwiązanie byłoby takie: jeśli w perspektywie kolejnego ruchu oddział ma szansę oddalić się od przeciwnika to powinien wydać wszystkie punkty ruchu, jeśli nie ma takiej możliwości to powinien starać się odejść jak najdalej może, nie wydając wszystkich punktów ruchu. W praktyce tego typu dylematy nie zdarzają się zbyt często (raczej są czymś wyjątkowym), stąd też ten brak precyzji tutaj nie jest jakimś poważniejszym problemem. Jeśli gracz kierujący tym uciekającym oddziałem będzie kombinował i starał się pozostać blisko przeciwnika, to też jest to dla niego niekorzystne, bo wtedy nie będzie się mógł zebrać będąc za blisko wrogich oddziałów, więc w interesie gracza kierującego uciekającym oddziałem jest oddalać się od przeciwnika. Jeśli potrzebujesz jednej ścisłej zasady to
maksymalne oddalenie się od wroga (wykorzystanie wszystkich punktów ruchu), starając się by się do niego nie zbliżyć, albo jak najmniej zbliżyć. Generalnie proponuję interpretować to zdroworozsądkowo.
6. Artyleria - tak dotyczy to zarówno artylerii pieszej jak i konnej, odprzodkowanej jak i zaprzodkowanej. Czyli zostawiają działa i uciekają sami artylerzyści. Uznajemy, że wybuchła panika i w takiej sytuacji każdy ratuje się najszybciej jak może, zostawiając działa, które podczas ucieczki są poważnym balastem. Uporządkowane wycofanie z działami może mieć miejsce, gdy artyleria jest w stanie dezorganizacji albo pełnosprawna.
7. Stosy jednostek uciekających - możesz rozdzielić istniejący wcześniej stos uciekających jednostek na kilka jednostek, natomiast nie możesz połączyć kilku uciekających jednostek w stos (albo dwóch stosów w jeden większy stos - co z tego wynika). Faktycznie, literalnie przepis nie obejmuje wprost sytuacji, gdy rozdzielasz stos w ten sposób, że tworzysz z niego dwa nowe, mniejsze stosy, albo gdy po podziale powstaje jednostka i stos. Dodam, że w praktyce takie sytuacje nie zdarzają się często. Natomiast spróbujmy wyjść poza interpretację literalną.
Załóżmy, że mamy uciekający stos 4 jednostek. Zgodnie z literalnym brzemieniem zasad możliwe jest rozdzielenie tego stosu na 4 uciekające jednostki. Jednostki te nie tworzą wtedy "nowych stosów", bo pojedyncza jednostka nie jest stosem. Taka operacja jest możliwa, zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu.
Teraz porównajmy to z innym przypadkiem: rozdzielamy uciekający stos 4 jednostek na 2 stosy po 2 jednostki. Dokonaliśmy mniejszego podziału, bo tylko na dwa człony. Większy podział, na cztery człony, jest dozwolony. Skoro gracz może podzielić stos na więcej członów, to w tej sytuacji może podzielić i na mniej członów.
Odnośnie samej funkcji przepisu i sformułowania "nowe stosy". Zakaz tworzenia nowych stosów ma na celu uniemożliwienie graczowi kierującemu uciekającymi oddziałami ich komasowania na mniejszej liczbie pól. Takie komasowanie może być korzystne dla gracza, ponieważ np. jeśli te uciekające jednostki mają przechodzić podczas ucieczki przez jego pełnosprawne albo zdezorganizowane oddziały, to im mniej jednostek (stosów) będzie przechodzić, tym mniejsze straty w poziomach sprawności bojowej przy przechodzeniu (patrz 6.5). Czasami komasowanie stosów mogłoby mieć także znaczenie przy reorganizacji, ułatwiając ją.
Natomiast od strony historycznej (realistycznej) dowódca takiej uciekającej jednostki nie był w stanie jej kontrolować i skoordynować działań z dowódcą innej uciekającej jednostki, tak by połączyć oddziały. Tego typu zabieg był, przy takim stanie jednostek, raczej niewykonalny. Ucieczka była czymś niekontrolowanym. Raczej żołnierze rozbitego oddziału starali się rozpierzchnąć na wszystkie strony niż zbijali się w zwartą kupę. W rozproszeniu łatwiej się ucieka. I to zjawisko stara się uchwycić ten przepis.
quamil pisze:Poza tym dołączę się do zachwytu nad pięknie wydaną grą. Nie będę powielał opisanych przez innych zalet, jako wrodzony malkontent zauważę, że jakkolwiek mapa bardzo mi się podoba (świetnie, że nie wszystkie heksy mają numerację), to lasy na mapie już niezbyt. Żetony są chyba mniejsze niż w Waterloo 1815, grafiki na żetonach są przeciętne. Żetony D1 i D2 mogłyby być w kolorach czarny i czerwony, analogicznie do pozostałych pomocniczych. A z plusów to jeszcze fajny pomysł z kolejnością w stosie artylerii i artylerzystów - jakie to proste! Nie trzeba dymków!
Też bywam w pewnych sprawach perfekcjonistą (a przynajmniej zdradzam takie tendencje
), więc rozumiem jak najbardziej podejście. Odnośnie żetonów, wrażenie, że są mniejsze może brać się z tego, że przy sztancowaniu trzeba zostawić trochę miejsca dookoła, stąd figurki są mniejsze. Odnośnie grafiki żetonów mogę tylko powiedzieć, że nasz rysownik nabrał doświadczenia, co mam nadzieję będzie widać w kolejnej grze. Z tą kolorystyką D1 i D2 nie do końca zrozumiałem o co chodzi.
