Wczoraj udało nam się zagrać na czterech (poza mną grali Czmielon, Micelius i Xardas). Gra pokazała zupełnie inne, zaskakujące dla mnie oblicze. Akurat tak się złożyło, że niedaleko mnie "wylądował" Xardas, któremu bardzo marnie poszły odkrycia geograficzne, podczas gdy mi wręcz rewelacyjnie, bo trafiłem na wyspę aż z 4 miejscami na założenie wiosek (czyli lepiej nie można), i to już na samym początku. Przygotowałem się więc i zacząłem ją zasiedlać. Niestety, jak to w życiu bywa, nic nie przychodzi bez walki. I wkrótce zaczęła się walka, bezpardonowa, długa i krwawa. Ale stawka była wysoka i nie bardzo było jak z tego wybrnąć. W wyniku tej pierwotnej wojny na trzech dużych położonych koło siebie wyspach (dwóch naszych macierzystych i tej wielkiej wylosowanej) oraz jeszcze jednej małej wiele wiosek zostało zniszczonych, a ludność mocno przetrzebiona. Jednak obie strony nie ustawały w mobilizowaniu nowych band wojowników i budowie kanu wojennych. Wreszcie wyczerpany Xardas zaproponował, że odda mi dużą wyspę z jedną wioską, co wraz z moją macierzystą w pełni mnie satysfakcjonowało, tym bardziej, że byłem całkowicie wyczerpany. Ruszyłem już na objęcie owej wyspy, gdzie była tylko jedna wioska, a więc skromne siły lokalnych wojowników, co wobec 2 band moich wojowników i 2 albo 3 kanu wojennych dawało, wydawać by się mogło, pewność, że nie może się nie udać. Okazało się, że nic z tego. Wyspa obroniła się (5 nieudanych rzutów pod rząd, z których każdy przy prawdopodobieństwie 50% wystarczał by uzyskać zwycięstwo), a flota mego pechowego plemienia musiała się wynosić jak niepyszna. Ostatecznie więc pokój zawarliśmy, ale wyspa została przy Xardasie, a mój biedny lud musiał się pogodzić z rolą drugoplanowego polinezyjskiego mocarstwa. Nad szczegółowym przebiegiem wojny nie będę się rozwodził, chociaż byłoby o czym pisać.
Tymczasem dwa pozostałe mocarstwa, chociaż miały wyjściowo nieco mniejsze zasoby rozwijały się w zasadzie pokojowo, rozdzielone rzędem atoli. Później zaczęły się zmagania między nimi, do których włączył się Xardas, posiadający co prawda liczną armię (po zdobyciu dwóch wysp "czwórkowych" miał rozwinięty "przemysł"), ale nieposiadający kart, których nasi bardziej pokojowi koledzy zdołali nagromadzić, przybliżając się w ten sposób do zwycięstwa. Na tym etapie gry nie straciłem jeszcze wszelkich szans na zwycięstwo, bowiem jak na ironię... odkryłem wcześniej jeszcze jedną dużą wyspę (trójkową), której jednak nie zdołałem zasiedlić, i teraz po mozolnym odbudowaniu sił miałem nadzieję się na niej jeszcze rozwinąć. Jednak los naszego prymitywnego świata rozstrzygnął się gdzie indziej. Czmielon, który od pewnego momentu prowadził, nazbierał sporo kart. Dzięki bonusowi do walki udało mu się odeprzeć rajdy Miceliusa, jednocześnie wcześniej osłabiając nieco jego imperium. Z kolei Miceliusowi, a później Xardasowi nie powiódł się atak na macierzystą wyspę Czmielona (jednym razem wskutek zagrania przez tego ostatniego karty przerywającej atak), co pozwoliło temu ostatniemu zwyciężyć.
Tyle pokrótce o tej trzymającej w napięciu rozgrywce, oczywiście z mojej perspektywy. Inni niech piszą za siebie
. Dupa jasiu z tym P500; Sukcesorzy leza tam kupe czasu i GMT nie wie kiedy znowu wypusci ich.
