Rozwój broni strzeleckiej w XIX wieku

[Raleen]

Taka mi się refleksja nasunęła odnośnie oficerów na koniach (głównie chodzi mi o piechotę) w epoce napoleońskiej (i najbliższych okolicach czasowych) i skuteczności broni strzeleckiej oraz tego jak strzelano. Żeby nie zakładać nowego wątku, sądzę, że najlepiej będzie pasowała tutaj.

Otóż w powszechnym mniemaniu oficer piechoty siedzący na koniu, a zatem "wystający" w górę ponad oddział, był znakomitym celem i na zdrowy rozsądek można się dziwić, dlaczego oficerowie podczas walki co do zasady nie zsiadali z koni i nie poruszali się pieszo, razem z dowodzonymi przez siebie oddziałami. Wtedy byliby mniej "widoczni". Wyjaśnić to można po pierwsze tym, że podczas ostrzału karabinowego prowadzonego na polu bitwy zasadniczo celowano przede wszystkim w oddział jako całość. Celem nie byli pojedynczy ludzie tylko duży prostokąt, który tworzyła grupa ludzi stanowiąca oddział. Kule z broni gładkolufowej poruszały się po paraboli i strzelający żołnierze, żeby trafić musieli odpowiednio celować w zależności od tego jak daleko znajdował się przeciwnik. Celując starali się trafić przede wszystkim piechurów. Oficer, który siedział na koniu, znajdował się wyżej, ponad nimi, a więc teoretycznie powinien być bezpieczniejszy, zwłaszcza, że często żołnierze mieli tendencję do celowania niżej niż powinni. Wszystko zmieniło wprowadzenie tyralierów i indywidualnego celowania do konkretnych żołnierzy (w tym zwłaszcza oficerów), które sprawiło, że teraz, odwrotnie niż w standardowej sytuacji bitewnej, oficerowie na koniach byli bardziej narażeni, stając się ze względu na swoją rangę i znaczenie dla całości oddziału, ulubionym celem tyralierów.

[Pejotl]

Oficer, który siedział na koniu, znajdował się wyżej, ponad nimi, a więc teoretycznie powinien być bezpieczniejszy, zwłaszcza, że często żołnierze mieli tendencję do celowania niżej niż powinni.

Jak sięgnę pamięcią, to zawsze natykałem się w książkach o epoce na twierdzenie że żołnierze mieli tendencję do strzelania za wysoko a nie za nisko. Wynikało to z dwóch rzeczy: 1) człowiek ma odruch strzelania w twarz przeciwnika, 2) z odrzutu broni. Dlatego szkolono oddziały by w zależności od odległości celować w brzuch, w kolana czy w stopy.

Oficer zwykle stał z tyłu, kilka metrów za szykiem oddziału i mógł być mało dostrzegalnym celem.

[Raleen]

W tej chwili już nie sprawdzę gdzie z tym celowaniem wyczytałem, że strzelają niżej, może u du Picqa to było. Pewnie, jak to nieraz bywa, różni autorzy wojskowi mieli różne zdania na ten temat, chociaż to co piszesz z odrzutem broni by się zgadzało.