Polska dyplomacja podczas powstania Chmielnickiego

[Camillus2]

Jestem właśnie po lekturze o B.Z. Chmielnickim.

Zastanawia mnie dlaczego Polska nie szukała pomocy u sąsiadów w walce z siłami kozacko-tatarskimi.

Może autor książki o niej nie wspomina, ale nie wygląda na to, żeby król prosił o pomoc Austrię, Brandenburgię czy Mołdawię i Siedmiogród.

Jedyne poselstwa o jakich wspomniał autor były wysłane do Turcji i Moskwy. Ba nawet Polacy myśleli, że Moskwa im tej pomocy udzieli.

[Raleen]

A co to za książka?

Austria była dopiero w trakcie kończenia wojny trzydziestoletniej. Pewnie nie tak łatwo byłoby pozyskać jej pomoc. Brandenburgia to płotka. Siedmiogród był we wrażym obozie z Protestantami, a poza tym razem z Mołdawią uzależniony od Turcji.

Poza tym, powstanie to przecież była wewnętrzna sprawa Polski. Uciekanie się do pomocy sąsiadów świadczyłoby o jej słabości. Do tej pory z takimi buntami Polska sama sobie radziła. Wreszcie, po co sąsiedzi mieliby Polsce pomagać, lepiej było na tym skorzystać, tym bardziej, że Polska była wtedy jeszcze silna i potencjalnie wydawać się mogła groźna.

[nazaa]

No właśnie. Sąsiedzi mieli inne priorytety i pomysły na kwestie polskie - ja przypominam, że powstanie zakończyło się na początku 1654 roku, a już w 1656 doszło do podpisania traktatu w Radnot, którego sygnatariuszami była m.in. Brandenburgia i Siedmiogród i podział ziem polskich po uprzednim wspólnym ataku.

[Camillus2]

A co to za książka?

Janusz Kaczmarczyk "Bohdan Chmielnicki"

Austria była dopiero w trakcie kończenia wojny trzydziestoletniej. Pewnie nie tak łatwo byłoby pozyskać jej pomoc. Brandenburgia to płotka. Siedmiogród był we wrażym obozie z Protestantami, a poza tym razem z Mołdawią uzależniony od Turcji.

Z Austrią to na pewno, chociaż jej mogłoby zależeć na szybkim stłumieniu powstania. CzyAustriacy naprawdę mieli tak silną dyplomację. Podobno nie mieli problemu do nakłonienia Rosjan, aby weszli w sojusz z Polską w 1656 roku.

Krym też był wasalem Turcji, a pomagał Kozakom. Potem nawet pomagali Polakom co było tragiczne dla Kozaków. Najbardziej zdziwiło mnie to, że potrafili rozbic w 3 dniowej bitwie w 1655 lub 1656 Kozaków. Nezły wyczyn.

Poza tym, powstanie to przecież była wewnętrzna sprawa Polski. Uciekanie się do pomocy sąsiadów świadczyłoby o jej słabości. Do tej pory z takimi buntami Polska sama sobie radziła.

A dlaczego nie poradziła sobie tym razem. Pomoc Tatarów?

Wreszcie, po co sąsiedzi mieliby Polsce pomagać, lepiej było na tym skorzystać, tym bardziej, że Polska była wtedy jeszcze silna i potencjalnie wydawać się mogła groźna.

Dla Rosji, Brandenburgii czy Turcji to na pewno. Jednak osłabienie Poslki moglo wzmocnic Turcję i Szwecję co oznaczało osłabienie Austrii. Ale oni też wiedzieli kiedy sie przyłączyć.

No właśnie. Sąsiedzi mieli inne priorytety i pomysły na kwestie polskie - ja przypominam, że powstanie zakończyło się na początku 1654 roku, a już w 1656 doszło do podpisania traktatu w Radnot, którego sygnatariuszami była m.in. Brandenburgia i Siedmiogród i podział ziem polskich po uprzednim wspólnym ataku.

Ja mam wrażenie, że ta wojna trwała od 1648 do pokoju w Andruszowie i była przpelatan tylko okresami pokoju. Nic więcej.

[elahgabal]

Poza tym, powstanie to przecież była wewnętrzna sprawa Polski. Uciekanie się do pomocy sąsiadów świadczyłoby o jej słabości. Do tej pory z takimi buntami Polska sama sobie radziła. Wreszcie, po co sąsiedzi mieliby Polsce pomagać, lepiej było na tym skorzystać, tym bardziej, że Polska była wtedy jeszcze silna i potencjalnie wydawać się mogła groźna.

Zgadzam się. W tamtych czasach takie sprawy załatwiało się na własną rękę. Co więcej, tego typu powstanie było papierkiem lakmusowym, testującym siłę i skuteczność państwa. Jeśli jego władze zarządzały rajd na zbuntowane terytoria, gdzie w jego efekcie zostawiano tylko spaloną ziemię (jak to robiliśmy za każdym powstaniem kozackim do 1648 r.), znaczyło to, że państwo jest silne i nie ma po co z nim zadzierać. Jeśli powstańcy przeważali, można było zacząć zastanawiać się nad "przestawianiem słupów granicznych".
Gdybyśmy rozesłali poselstwa do "zaprzyjaźnionych" mocarstw (czyli w sumie gdzie ?), to tym samym wysłalibyśmy sygnał pt.: "jesteśmy słabi niczym nowonarodzone kocię; szarpcie nas i wy".