Samuel pisze:Dyskusja zrobiła się wielowątkowa, więc tylko co do wątku zasadniczego: gra jest modelem matematycznym, ale obsługiwanym przez gracza, ktoś, kto chciałby grać "optymalnie" matematycznie byłby zbyt prostym do rozgryzienia przeciwnikiem, żeby gra z nim była szczególnie interesująca.
Wydaje mi się, że Twoja opinia opiera się na założeniu, że jest jeden optymalny model rozgrywki, jedna droga do zwycięstwa. W grach, gdzie mamy element prawdopodobieństwa takiego zjawiska nie ma. Dalej, trzeba uwzględniać działania innych graczy, które także warunkują nasze działania. Spójrz np. na szachy - tam też nie ma jednego modelu. Co najwyżej są różne otwarcia (debiuty), z bardzo wieloma wariantami, ale dla środkowej fazy rozgrywki nie ma żadnych wąsko zakreślonych schematów. Kalkulowanie, czy "optymalizowanie" nie wyklucza też np. blefu czy markowania pewnych zachowań.
Problem z tym, że niektórzy długo myślą, przeliczają itd. bierze się Drodzy Koledzy stąd, że jak Wy graliście w jakąś grę wiele razy, np. w taki HIS czy "Sukcesorów" to znacie wiele mechanizmów tej gry na pamięć. Również relacje matematyczne jakie są w grze. Jak ktoś jest obeznany z grą, to idzie mu to szybciej i tego kalkulowania nie widać. Nie zmienia to faktu, że zwykle taka osoba też tego dokonuje, czasami nie uświadamiając sobie, że to robi i pozostając w poczuciu, że ona "gra i dobrze się bawi" a inni "długo myślą i kalkulują"
.
Raubritter pisze:A, i jeszcze w kwestii prawdziwych dowódców. W grach mamy w zasadzie pełną świadomość sytuacyjną i w ramach zasad możemy sobie pewne rzeczy zaplanować z gwarancją stuprocentowego wykonania, a presja odczuwana przez gracza jest właściwie pomijalna. Nasza zabawa ma naprawdę niewiele wspólnego z dowodzeniem na prawdziwym polu bitwy, a już chyba najdalej od tego są ci od "podumam sobie spokojniutko z godzinkę i tak to wszystko zaplanuję, że ani jeden punkt siły, punkt ruchu czy modyfikator się nie zmarnuje." Nałożenie na graczy pewnej presji czasowej jawi mi się w tym kontekście jednym ze sposobów ograniczenia omnipotencji planszowych dowódców i stąd refleksja, że takie zegary jak w szachach byłyby czasem fajnym pomysłem
Zgadzam się z tym co napisałeś na początku tego fragmentu o tyle, że różne twierdzenia mówiące o tym, że gracz jest prawdziwym dowódcą i gra oddaje dowodzenie rozmijają się z rzeczywistością. Głównie za sprawą uproszczeń i pewnych podstawowych cech gier planszowych. To jest m.in. to o czym dalej piszesz czyli pełna świadomość sytuacyjna, gwarancja stuprocentowego wykonania (nie zawsze, ale częściej niż w rzeczywistości bywało), dodałbym poniekąd zamiast presji to, że nie musimy się przejmować niczym jak przegramy, stąd możemy ryzykować, a taki dowódca/wódz często rozgrywając bitwę/wojnę miał w perspektywie to, że od niego bardzo wiele zależy, dlatego np. skłonność do ryzyka nigdy nie była taka jak (średnio) u graczy. Dumać to zwłaszcza na wyższych szczeblach dumano czasem długo, z kolei na niższych szczeblach dowodzenie nie było często aż takie złożone, więc można było szybciej podejmować decyzje.
Tworzenie presji czasowej jest moim zdaniem nienajlepszym pomysłem, bo wprowadza do gry jakiś element niezdrowych emocji i rywalizacji (takiej gorszego sortu). Ostatnio miałem okazję testować na sobie ten model, więc mam praktyczne doświadczenia. Przy pierwszych rozgrywkach w daną grę najwięcej czasu i tak schodzi na sprawdzaniu różnych wątpliwości, a nie na samym myśleniu, przesuwaniu żetonów itp.
Zasadniczo jednak Clownowi postaram się odpowiedzieć po przeczytaniu pracy, za link do której bardzo dziękuję (mocno biorę sobie do serca uwagi Neobergera na temat osób dyskutujących w stylu "Co prawda nie wiem, ale wydaje mi się..."). Przyznaję jedynie ze skruchą, że proces odchodzenia od modelowania gry w stronę poszukiwania systemu prostego, koherentnego, zbalansowanego i spełniającego postulaty Wydawcy zaszedł w przypadku OLL tak daleko, że trudno tu mówić o matematycznym odwzorowaniu rzeczywistości. Z Gocho chętnie podejmę dyskusję na temat różnicy w roli walnej bitwy dla starożytności, średniowiecza i wczesnej nowożytności (ogólnie broniłbym tezy, że jednak w średniowieczu wpływ walnej bitwy na przebieg wydarzeń był stosunkowo najskromniejszy, jednak pokazanie tego, a tym bardziej poszukanie przyczyn takiego stanu rzeczy wymaga naprawdę obszernej wypowiedzi 
), prosi o ciszę i chwilę skupienia to znaczy, że jest blisko smugi cienia. 
