Jakby to ująć...
Nie tak znowu dawno temu...kiedy poznałam Mojego Męża, gry planszowe jako tako kojarzyły mi się z parą staruszków grających w szachy, której to gry, na marginesie, nigdy nie opanowałam i zapewne dlatego nie lubię. Poza tym w moim repertuarze znajdowały się takie hity i sensacje jak: warcaby, młynek, węże, grzybobranie, monopoly i wędrujące małpy oraz hali-gali.
Moja pierwsza styczność z Grami (przez duże G) polegała na zrobieniu porządku w szafach, bo gry w kawalerskim mieszkaniu mojego przyszłego wtedy Męża zajmowały poczesne miejsce, jakże cenne, bo potrzebne na moje fatałaszki
)
W zasadzie pierwszą grą, w jaką zdecydowałam się zagrać była "Pomarańczowa Rewolucja". Spodobał mi sie temat. No i wtedy nie było jeszcze do tego instrukcji, bo "Pomarańczowa" była Pędrakowym prototypem:)) (Podobnie jak Wilka Żona,jestem instrukcjoodporna).
Jeśli chodzi o instrukcje - zaliczyłam dotąd dwa wyjątki - "Fryderyka" i"Króla Syjamu". Nie dało się tłumaczyć nie czytając
) I muszę (z niejakim bólem) przyznać, że we Fryderyku najbardziej lubię instrukcję
), bo zagrałam w niego w sumie kilka razy, ponieważ uważam, że jeśli to tylko możliwe, nie powinno się tłumaczyć instrukcji nie grając w grę.
Poza tym jesteście straszni - biedne Małżonki w błąd wprowadzać... Ja już dawno myślałam o założeniu klubu Żon, Dziewczyn i Kochanek Graczy Gier Planszowych... i to nie jest takie głupie... Pogadamy sobie o tym, jak zmusić Męża, żeby zamiast nowego Hanibala kupił nam nową kieckę na Święta... A co!
Mężczyźni rządzą światem, ale mężczyznami rządzą kobiety.
, rzeczywiście muszę iść trochę naokoło.
