: poniedziałek, 3 sierpnia 2009, 19:57
A można się więcej dowiedzieć o krucjacie z 1212 roku?
Krucjata dziecięca
W maju 1212 zjawił się w St.-Denis, gdzie król Francji Filip odprawiał sądy, pewien mały pastuszek w wieku około dwunastu lat, imieniem Stefan, pochodzący z miasteczka Cloyes w Owernii. Chłopiec przyniósł list do króla, który wręczył mu, jak twierdził, sam Jezus Chrystus. Jezus objawił mu się, gdy pasł owce, i rozkazał pójść i głosić krucjatę. Król Filip, który nie dostrzegł w chłopcu nic nadzwyczajnego, kazał mu wracać do domu. Jednakże mały Stefan, rozentuzjazmowany widokiem tajemniczego nieznajomego, uznał się za natchnionego przez Boga przywódcę, który naprawi błędy starszych. Od piętnastu lat przemierzali kraj kaznodzieje, wzywając do krucjaty przeciwko muzułmanom na Wschodzie lub w Hiszpanii bądź przeciwko heretykom w Langwedocji. Chłopiec o skłonnościach psychopatycznych uznał, że on także może zostać kaznodzieją i rywalizować z Piotrem Pustelnikiem, który w ciągu stu lat wyrósł na legendarnego herosa. Nie zrażony obojętnością monarchy zaczął wygłaszać kazania przy wejściu do opactwa St.-Denis, zapowiadając, że na czele gromady dzieci wyruszy na ratunek chrześcijaństwa. Morza będą przed nimi wysychać i jak ongiś Mojżesz przez Morze Czerwone, przeprawią się do Ziemi Świętej. Chłopiec był znakomitym mówcą... (S. Runciman, Dzieje wypraw krzyżowych, t. 3, Warszawa 1987, s. 141-142).
Stefan pociągnął za sobą masy dzieci. W czerwcu około 30 tys. zgromadziło się w Vendome. W większości były to dzieci chłopskie. Zdarzały się jednak także dzieci z domów rycerskich. Wiele spośród nich wyruszyło za zgodą rodziców. Dołączyła do nich wkrótce grupa młodych księży i starszych pielgrzymów (Runciman wspomina, że motywem mogły być hojne datki, jakimi ich obdarzano po drodze). Dzieci szły pieszo, ale ich przywódca Stefan sprawił sobie wkrótce wóz z baldachimem, na którym jechał w otoczeniu dzieci rycerskich, poruszających się na ogół konno. Wskutek głodu i trudności wiele dzieci „odpadło” po drodze. Po dotarciu do Marsylii wszyscy spodziewali się, że zgodnie z zapowiedzią Stefana morze się rozstąpi. Jednak, gdy to nie nastąpiło, kolejna grupa dzieci zrezygnowała. Resztę zaofiarowali się przewieźć dwaj miejscowi kupcy. Zrobili to za darmo, jak mówili, ku chwale Bożej. Po tym jak statki odpłynęły z portu, słuch o nich zaginął.
Dzieci niemieckie nie chciały być gorsze od francuskich. Wśród nich znalazł się wkrótce równie zdolny jak Stefan przywódca, o imieniu Mikołaj. Przy katedrze w Kolonii głosił swoje kazania, którymi porwał miejscowych. Podobnie jak we Francji, dzieci wyruszyły na południe, podzieliwszy się na dwie grupy. Jedna z nich, licząca 20 tys., z samym Mikołajem na czele, po ciężkiej przeprawie przez Alpy dotarła ostatecznie do Genui. Tam niestety okazało się, że morze nie chce się rozstąpić. Wtedy część dzieci wróciła do domu (a raczej należałoby powiedzieć, starała się), część przystała na propozycję władz genueńskich pozostania w mieście jako obywatele, część skorzystała z propozycji miejscowych kupców, którzy zapewnili im transport na Wschód. Najwierniejsi poszli z Mikołajem na południe, poszukując innego miejsca, w którym morze zechce się przed nimi rozstąpić. Po drodze zatrzymali się w Pizie, docierając ostatecznie do Rzymu, gdzie spotkali się z papieżem Innocentym III. Ten wyperswadował większości ideę udziału w tak rozumianej krucjacie, jednak mała grupka z Mikołajem nie poddała się i ostatecznie znalazła sobie, zdaje się, jakiś statek, który zawiózł ją na Wschód. Losy drugiej grupy niemieckich dzieci potoczyły się podobnie. Po przekroczeniu Alp dotarli do Ankony, ostatecznie zaś do Brindisi. Niewielkiej liczbie udało się dostać na statki. Znaczna część zmarła po drodze z wycieńczenia, niewielka część wróciła do domu.
Po latach w 1230 r. do Francji powrócił jeden z księży, którzy towarzyszyli grupie dzieci francuskich pod wodzą Stefana, zaokrętowanej w Marsylii. Z jego relacji wynika, że wkrótce po opuszczeniu portu wszystkie spośród ośmiu statków albo utonęły podczas burzy albo zostały przejęte przez muzułmanów. Dzieci i resztę pasażerów wzięto do niewoli. Sporo spośród nich trafiło do Egiptu, 700 sprzedano do Bagdadu. Ów ksiądz jako człowiek wykształcony został kupiony przez tolerancyjnego sułtana Egiptu Al-Kamila, gdzie służył mu jako tłumacz. Po wielu latach wiernej służby uzyskał zwolnienie, dzięki któremu wrócił do Francji. Niedługo po ogłoszeniu wieści o dalszych losach wyprawy dzieci francuskich słuch o nim zaginął.