Hybrydowy euro-wojenny charakter LBE (choć w grze mamy nie tyle wojny, co rozwiązywanie sporów dyplomatycznych
) sprawia, że pomimo braku istotnych podobieństw mechanicznych gra instynktownie bywa traktowana jako taki Struggle of Empires M. Wallace'a na 4 osoby. Rozgrywka podzielona jest na 3 ery po 3 tury każda, przy czym wraz z rozpoczęciem 3. ery może dojść do natychmiastowego zakończenia gry w razie wylosowania karty "Archduke Franz Ferdinand".
Tury wyglądają w ten sposób, że gracze zbierają zasoby (pieniądze oraz wysłanników dyplomatycznych), losują i rozpatrują efekty dwóch kart wydarzeń, w określonych turach dociągają karty intrygi, rozgrywają swoje akcje i wreszcie robią krótkie przygotowanie do kolejnej tury. Gracze naprzemiennie wykonują 1 lub 2 akcje, aż spasują. Przykładowe akcje to: wysłanie misji dyplomatycznej, rozwiązanie sporu dyplomatycznego, zagranie karty intrygi/domowej, rekrutacja wojsk... Gracz, który pierwszy spasuje, będzie graczem pierwszym w kolejnej turze itd. Po turach 3, 6 i na koniec gry ma miejsce punktowanie. Punktuje się za każdy sojusz i kontrolowaną kolonię, przy czym poszczególne kraje mogą uzyskać dodatkowe punkty za określone sojusze/kolonie. Na koniec gry źródłem punktów jest również nasza pozycja na torze prestiżu.
Poszczególne mocarstwa mają własne cele do osiągnięcia, jednak nie da się ich w pełni zrealizować w sposób bezkonfliktowy. Stąd ciągła interakcja pomiędzy graczami: rachunek zysków i strat wobec dość ograniczonych zasobów własnych vs. działania impulsywne, kiedy ktoś narusza "naszą" strefę wpływów. Również karty wydarzeń potrafią namieszać w układzie sił.
Mi osobiście LBE bardzo przypadła do gustu, przy czym najlepiej sprawdza się w pełnym gronie. Przy mniejszej ilości graczy albo niektórzy kierują więcej niż jednym mocarstwem, albo używamy AI.
. Jednak nastąpiło przyjemne zaskoczenie. Gra posiada niezwykle niski próg wejścia. Na nas czterech jeden raz widział jak ktoś grał (Archanioł), jeden grał raz pół roku temu (Marsjanin) a dwóch grę widziało po raz pierwszy (Darth i ja). W ciągu jednego wieczora udało nam się zagrać dwa razy (z krótkim tłumaczeniem zasad, dyskusjami o wszystkim i niczym oraz konsumpcją alko). Pierwsza gra zapoznawcza, druga już na serio. Gra się intuicyjnie i człowiek szybko łapie o co kamąn 
o czym świadczy fakt że taki laik jak ja prowadzący w drugiej grze Państwa Centralne otarł się o zwycięstwo (zadecydowała utrata Włoch). Eventy potrafią całkowicie „wywrócić” grę, intrygi zaś mogą być niezwykle bolesne (zwłaszcza zagrane te przed punktowaniem o czym wiele razy się przekonałem na własnej skórze). Szczególnie spodobało mi się to że na karcie gracza mam jasno wypisane za co przyznawane są Punkty Zwycięstwa co pozwala na bieżąco zwracać uwagę na co mam zwracać uwagę.
(tak było w przypadku ToW) a po drugie zawsze można zajrzeć do instrukcji (co czyniliśmy).
. Bot najszybszą i najprostszą drogą dąży do zwycięstwa. Bije właściwie na ślepo, zabiera fundusze temu graczowi, który ma ich najwięcej (co nie oznacza automatycznie że jest najgroźniejszy), w dysputach jego siła jest stała i rozdzielana proporcjonalnie na poszczególne starcia co powoduje że wszędzie się broni/atakuje z jednakową siłą co niekiedy jest bez sensu. Żywy gracz ma możliwość skupienia się na jednych celach by odpuszczać inne. Bot działa wszędzie taka samo. Widać wyraźnie że bot to proteza. Można iść ale biec już się nie da...