Duchy dżungli. Walki na Nowej Gwinei 1942-45

[Darth Stalin]

O utracie całego miesięcznego zapasu żywności dla 6.000 przewożonych piechurów, które zgromadzono nierozważnie (co było zresztą bardzo charakterystycznym błędem japońskich logistyków podczas załadunku transportów) na pokładzie jednej jednostki.

Hmmm... a czym był powodowany ów japoński błąd?
Czyżby tym, że kierowali się zasadą koncentracji max. ilości ładunku na jednej jednostce, czyli zasadą typową dla frachtu cywilnego?
IIRC to Jankesi swoje transporty zestawiali tak (i ładowali transportowce), żeby wojsko lądowało na plaży ze wszystkim, co mu jest potrzebne, a ładunek był umieszczany w kolejności odwrotnej do wyładunku => to, co miało być wyładowane pierwsze, był załadowywane jako ostatnie.

[ozy]

Hmmm... a czym był powodowany ów japoński błąd?

Ignorancją? Pośpiechem? Państwa Osi nie dorastały do zachodnich Aliantów jeśli chodzi o umiejętność technicznego i aprowizacyjnego zabezpieczania pola walki. No ale też nigdy nie zdołali zrobić prawdziwego blitzkriegu

[viking]

O utracie całego miesięcznego zapasu żywności dla 6.000 przewożonych piechurów, które zgromadzono nierozważnie (co było zresztą bardzo charakterystycznym błędem japońskich logistyków podczas załadunku transportów) na pokładzie jednej jednostki.

Hmmm... a czym był powodowany ów japoński błąd?
Czyżby tym, że kierowali się zasadą koncentracji max. ilości ładunku na jednej jednostce, czyli zasadą typową dla frachtu cywilnego?
IIRC to Jankesi swoje transporty zestawiali tak (i ładowali transportowce), żeby wojsko lądowało na plaży ze wszystkim, co mu jest potrzebne, a ładunek był umieszczany w kolejności odwrotnej do wyładunku => to, co miało być wyładowane pierwsze, był załadowywane jako ostatnie.

Później starali się już tak grupować transportowane jednostki by były w razie czego samowystarczalne.

[Karel W.F.M. Doorman]

Czytam. Książka jest napisana dość chaotycznie, ale mistrzostwem jest wstawianie map gdzie bądź. Mapa z ataku na Salamauę jest na końcu rozdziału i to nadziubdziana.
Bez wczesniejszej lektury różnych rzeczy, np. Morisona, trudno się zorientować o co idzie.

Japończyków prawie nie ma, książka jest australocentryczna. A najbardziej śmieszy mnie osoba autorki. Mam głupie podejrzenia, że to pseudonim jakiegoś Polaka/Polki.

Mimo to warto ją mieć, bo sporo szczegółów można wyczytać.