Cała historia japońskich lotniskowców to dzieje zmagania się z zadymianiem pokładu startowego i turbulencjami wokół nadbudówki. Zupełnie nie wiem, dlaczego w innych marynarkach radzono sobie z tym w sposób naturalny - może to jakaś specjalna cecha japońskich samolotów?
Japończycy walczyli z tym na najróżniejsze sposoby: próbowali stosować opuszczane do poziomu kominy (na Hosho), rozdwojone kominy (wczesny Akagi - jeden dymił do góry, drugi do dołu, w czasie lotów tego skierowanego ku górze nie używano), poziome kominy, ciągnące się poniżej pokładu lotniczego niemal do rufy (wczesny Kaga), kominy skierowane w bok i do dołu (późne Kaga i Akagi, Shokaku i Zuikaku), kominy umieszczone wysoko i pochylone w kierunku burty (Junyo, Taiho, Shinano).
Równie wytrwale walczono z drugą - poza gorącymi spalinami - przyczyną turbulencji nad pokładem lotniczym: nadbudówką (pomostem bojowym). "Wożono" ją z burty na burtę, ku dziobowi i ku rufie, usuwano, potem się z nią przepraszano, eksperymentowano z różnymi jej wielkościami i kształtami. Śladami tych zmagań były pary okrętów z nadbudówkami na przeciwległych burtach (Akagi-Kaga, Hiryu-Soryu).
W końcu konstruktorzy stwierdzili, że układ: nadbudówka na jednej burcie, kominy na drugiej (Akagi) jest gorszy od rozwiązania zastosowanego na Kadze (po generalnej przebudowie i usunięciu trzech pokładów startowych): nadbudówka i kominy na tej samej, prawej burcie. Ten układ zastosowano zatem, projektując Shokaku i Zuikaku (a także Soryu).
Dżenesh poszedł dobrym tropem, uratował honor autora pytania i w nagrodę będzie teraz obmyślał następne. ;D
Upowszechnienie takich praktyk zabiłoby Konkurs od ręki.
