Giecz - historia grodu do 1039 roku
Gród w Gieczu powstał na miejscu starszej, datowanej na pierwszą połowę IX wieku, małej i nieobronnej osady otwartej, której pozostałości odkryto w południowo-wschodnim odcinku wałów. Być może jeszcze starszą była, usytuowana około 500 metrów na południe od grodu, przy przeprawie przez rzekę Moskawę, osada Skłoków.
Istniejące obecnie grodzisko wzniesiono nie wcześniej niż w pierwszej połowie X wieku, jako założenie jednoczłonowe o powierzchni około 4 ha. W czasie prac archeologicznych od 1995 do 2000 roku, wyróżniono dwie fazy budowy wałów. Funkcjonowanie wału fazy I datowane jest na pierwszą połowę X wieku, co potwierdziły próby dendrochronologiczne. Przybliżony czas funkcjonowania wału fazy II datować można, na podstawie ceramiki tam znalezionej, na drugą połowę X wieku, ewentualnie na przełom X i XI stulecia. Analiza dendrochronologiczna spalonego drewna pozwala datować tę fazę na drugą połowę lat 80 - tych X stulecia. Jednakże początek późniejszej potężnej twierdzy dał niewielki gródek plemienny, wzniesiony w drugiej połowie IX wieku w północnej części obecnych umocnień. W czasie prac w X wieku został on całkowicie zniwelowany. Gród wczesnopiastowski usytuowany był na półwyspie, otoczony jeziorem. Połączenie z najbliższą osadą stanowił szeroki na około 6 metrów drewniano – ziemny most o długości około 70 metrów, zbudowany w miejscu największego przewężenia jeziora.
Gród otaczał potężny drewniano - ziemny wał o konstrukcji przekładkowej, wzmocniony od zewnątrz drewnianym częstokołem. Wał fazy I miał szerokość u podstawy około 19 metrów, a wał fazy II około 21 metrów. Obecnie wysokość umocnień sięga miejscami 9 metrów nad poziom pól i łąk.
W pobliżu grodu powstają ściśle z nim powiązane osady, jak np.: przylegająca od północnego-zachodu osada przygrodowa oraz znajdująca się na przeciwnym brzegu jeziora osada targowa (dzisiejsza wieś Giecz), rozwijająca się dzięki korzystnemu układowi krzyżujących się w tym miejscu dalekosiężnych szlaków handlowych
Na koniec X wieku i początek XI wieku – jak wynika ze źródeł pisanych, potwierdzonych wynikami prac archeologicznych – przypada okres największej świetności Giecza. Wtedy to gród stanowił bardzo ważny element zakrojonej na szeroką skalę akcji organizacyjno – budowlanej pierwszych Piastów. Miał on duże znaczenie strategiczne. Dzięki swemu położeniu (około 25 kilometrów w linii prostej na południowy – zachód od Gniezna i Ostrowa Lednickiego oraz około 30 kilometrów na południowy – wschód od Poznania) miał on za zadanie bronić od południa dostępu do stołecznych grodów wczesnopiastowskiego państwa, z którego wywiązał się ze zmiennym szczęściem. Giecz wymieniany jest po raz pierwszy w kronice Galla Anonima pod nazwą Gdech i za czasów Bolesława Chrobrego miał dostarczać 300 wojowników pancernych i 2000 tarczowników. Dodajmy, że jest wymieniony z nazwy jako jedna z czterech miejscowości. Oprócz niego to: Poznań, Gniezno i Włocławek (w oryginale łacińskim Wladislau), co w takim zestawieniu musi świadczyć o dużej roli jaką odgrywał. Rozwój grodu zahamował na jakiś czas najazd księcia czeskiego Brzetysława I w 1039 roku oraz co się z tym wiązało przesiedlenie mieszkańców Giecza do Czech, o czym pisze w swojej kronice Kosmas. Mieszkańcy poddali się dobrowolnie, a książę czeski osiedlił ich w Czechach w pobliżu lasu Cernin (w oryginale łacińskim silva Cirnin). Podczas najazdu gród został spalony, ale już w drugiej połowie XI wieku życie powróciło do Giecza i przystąpiono do odbudowy grodu – siedziby kasztelani.
Bardzo blisko Kałdusa jest przepiękna, malownicza wieś Starogród, która ma też średniowieczną historię. 
